Ontkenning in de zoektocht naar jezelf

Eva Kelder, ‘Het leek stiller dan het was’, Meulenhoff, 2014

‘De opwindende toezegging, dichtgekust als een zegel op een contract, dat ik in de liefde mocht geloven. In het leven. Dat zelfs voor een halve wees, een kind met één ouder, die het nooit had gekozen, niet alles getekend hoefde te zijn.’

Seije is een meisje die opgroeit op Vlieland met haar alleenstaande moeder. Ze voelt zich niet geliefd en staat in het leven als een buitenbeentje. In de zoektocht naar haar identiteit ervaart ze veel tegenslagen. Ze verlaat het eiland om te studeren in Edinburgh. Dat is wat ze wil, althans dat denkt ze. Door haar passie te volgen verhuist ze naar New York. Daar valt alles als puzzelstukjes in elkaar. Ze komt erachter dat ze heel haar leven zichzelf al voor de gek houdt. Het is een aangrijpend verhaal van een (voor haar gevoel) alleenstaand meisje.

‘Het leek stiller dan het was’ is de debuutroman van Eva Kelder. Kelder heeft zich met dit boek op de kaart gezet. Inmiddels heeft ze in 2017 haar tweede boek uitgebracht, ‘Een charismatisch effect’.

                Het boek geeft een realistisch beeld. Seije is in het begin van het boek nog een kleuter. In de loop van het verhaal bloeit ze uit tot een zelfverzekerde vrouw die weet wat ze wil. Het is geloofwaardig geschreven met veel details. De personages worden uitvoerig beschreven op een subtiele manier. Daardoor komen ze tot leven.  ‘Ik vond hem sympathiek, de Belg, met het boordje onder zijn kasjmieren trui. Zijn dunne benen in een ribbroek met schoenen eronder waar ik nooit de naam van wist, alleen dat kakkers ze droegen. Zijn grote blauwe ogen die altijd een waarheid in zich leken te dragen waar wij, de andere, pas jaren later achter zouden komen.’

                Lange, lyrische zinnen gebruikt Kelder om haar verhaal vorm te geven. Het taalgebruik is beeldend en origineel. ‘Het zou haar in slaap sussen als kikkers die zich niet verroeren in een pan met water dat steeds dichter naar het kookpunt kruipt.’  De zinnen zijn aantrekkelijk om te lezen, waardoor je het verhaal ingezogen wordt.

                Het is dus een erg aangrijpend boek. Je ziet Seije opgroeien en het boek neemt je mee door haar leven tot ze uiteindelijk een sterke vrouw is geworden. Ze maakt moeilijke dingen mee en ziet het niet meer zitten tot ze er uiteindelijk weer boven op komt en laat zien dat je sterk moet zijn. Alles wordt mooi verwoord en het creëert een beeld, waardoor het allemaal nog realistischer is. Maar door al deze pratende zinnen, is het dan wel echt stiller dan het was?